२०८० जेठ १ गते १३:२६ सुरक्षण खनाल
एक दिन अवश्य जाने छु…
आँसु खस्ने मुहारमा हाँसो साट्न,
बा र आमालाई सुखमा राख्न ।
दुःख, कष्ट र बेदाना निचोड्दा निस्किएको रस पिएर,
बालाई चप्पल, आमालाई सारी फेरिदिने धोको लिएर ।
जाने छु, संघर्षका सहर,
भारी अनि मिठो सपनाको झोला लिएर ।
अब त ! ठाउँ पनि बिरानो भयो ।
आफ्नै इष्टमित्र, गाउँ पनि बिरानो भयो ।
आँखा भरी आँसु बग्दा पुछ्ने को छ र यहाँ,
आफू बाहेक अरुकोनी मन दुख्छ भनी सोच्ने को छ र यहाँ ।
सफलताको शिखर चढ्न खोजिरा छु यहाँ,
पाइला रोकिँदा अघि बढाइ दिने को छ र यहाँ ।
एक्लो पारी जाने त धेरै हुन्छन्,
हात समाई सँगै हिँड्ने को छ र यहाँ ।
देख्न त सबैले देख्छन्, खुसी छ भनेर
अनुहार हेरी मनको पीडा बुझ्ने को छ र यहाँ ?
उमेर सँगै काँध पनि भारी भयो
चर्को घाममा तालु डढ्छ
पैतालामा किला गड्छ
मेरो सपना पनि अधुरो रह्यो ।
साथीहरू भन्छन्,
भन् न ! सपना पुरा गर्ने हैन ?
म भन्छु,
बिपनाको ओइरो लागेको छ, सपना देख्ने साहस नै छैन ।
के मेरो सपना पुरा होला त ?
कहिले होला मेरो सपना पूरा ?
Copyright © 2024 Bikash Media Pvt. Ltd.